Aan de grenzen van het paradijs, waar de nachtmerrie een uitweg zoekt. Welkom in het spookhuis.

"Kijk in mijn ogen! Kijk via de pupillen mijn schedel in en aanschouw daar een kolkende, roze hersenbrij. Zie hoe de hersencellen zich te vuur en te zwaard verweren tegen opzwellende zwarte tumoren. Zie dat zij geen vernuftig middel onbeproeft laten om de vijand te verdrijven en te misleiden, maar constateer ook dat het te laat is, dat de strijd nutteloos is omdat we ongeneeslijk ziek zijn. Waar ben je eigenlijk bang voor? De waarheid?"

In Bloedsmokkel spreekt de verbitterde stem van een verloren ziel over ontsporing, dwaling en onvermijdelijke zelfvernietiging van zijn bestaan. De cocon waaruit schoonheid met vleugels moest ontpoppen bleek een luchtballon te zijn. Een bloedrode zeepbel waarin monsters werden gekweekt wier woord en daad niet meer dan ijdele boodschappen verkondigden, gedoemd om ongehoord uiteen te spatten.

Nog eenmaal roepen, trappen, spuwen. Tegen beter weten in, want het zwaard is reeds gevallen...

Idee/vormgeving/regie Gertjan Kleinmeijer
Spel Marcel Bulten, Mariëlle Evers, Winnie Jolink, Mark Karels

Dans Meike van den Akker, Ruchama Hoed
Productie/coördinatie Mirjam Joachimstahl
Kostuums Wilma Gremmer
Grime Wilma Gremmer, Cindy Paans
Grime-advies José Kempe
Lichtontwerp/techniek Keesjan Blei, Gerrit Stalinga
Inspeciënt Koos-Jan Kleinmeijer
Geluid Huub van der Pluijm